Podejmując jakieś działanie, chcemy aby towarzyszyło nam poczucie sensu. Dotyczy to zarówno codziennych, prozaicznych spraw, jak i ważnych, życiowych wyborów. Jeżeli widzimy w czymś sens, to nieraz jesteśmy w stanie zdobyć się nawet na ogromny wysiłek, by tylko osiągnąć zamierzony cel i dokonać czegoś naprawdę ważnego.
Natomiast gdy brakuje nam poczucia sensu, brakuje również chęci, motywacji do działania. Biernie poddajemy się wtedy obowiązkom, zazwyczaj bez entuzjazmu, a czasami z nerwowym wyczekiwaniem, aż coś drgnie i sytuacja ulegnie zmianie. Może to dotyczyć rozmaitych obszarów naszego życia, m.in. pracy zawodowej i życia rodzinnego.
A w czym nowoczesna kobieta upatruje sensu życia? Co daje jej prawdziwe poczucie spełnienia? To trudne pytanie, na które niejedna z nas wciąż poszukuje odpowiedzi. Czegokolwiek byśmy nie zdobywały lub nie doświadczały, najczęściej szybko okazuje się, że to wciąż za mało. Co więc robimy? Zdaje się, że po pierwsze dążymy do budowania siebie, do zaspokajania swoich potrzeb, czasem do spełniania marzeń. Robimy to, co uważamy za potrzebne dla nas samych, jednak nie zdajemy sobie sprawy, że ten sposób postępowania jest charakterystyczny bardziej dla wieku dojrzewania.
Nastolatki znajdują się właśnie na etapie kształtowania tożsamości i dlatego skupiają się głównie na sobie i swoich potrzebach. Ludzie dorośli powinni ten etap mieć już za sobą. W tej sytuacji naturalne staje się przeniesienie zainteresowania z siebie na innych, zwłaszcza na członków własnej rodziny, na swoje dzieci. Dzięki temu otrzymują one opiekę i miłość, jakiej potrzebują.
Rodziców, którzy w swoim rozwoju osiągnęli ten poziom możemy nazywać dojrzałymi. A co z ich poczuciem sensu? Wiele osób zastanawia się nad tym, czy (oraz kiedy) zdecydować się na dziecko. Inni próbują pogodzić życie rodzinne z zawodowym, ale nieraz okazuje się to dla nich trudne i wyczerpujące. Możemy jednak spojrzeć z szerszej perspektywy. Co może mieć większy sens, niż wychowywanie nowego człowieka? Zastanówmy się. To nie jest tylko dziecko, to jest człowiek – to jest ktoś.
Być może dla kogoś wartością będzie wspinanie się po szczeblach kariery, zarabianie dużych pieniędzy, podróżowanie, jedzenie w drogich restauracjach, kupowanie drogich butów itd. Kogoś innego zadowoli prosta codzienność wypełniona ulubionymi zajęciami, które niekoniecznie będą drogie czy trudno dostępne. Pojawia się jednak pytanie: po co mieć to wszystko? Czy wyłącznie dla siebie? Taki odnajdujemy sens w naszym życiu – żyć tylko dla siebie? Czy nie jest to przynajmniej smutne?
Nieraz wykonujemy pracę, która właściwie jest pełną poświęcenia służbą innym ludziom. Najczęściej towarzyszy jej głębokie poczucie sensu i czujemy wtedy, że jesteśmy potrzebne. Przychodzi na myśl, że skoro można służyć innym (mimo wszystko obcym ludziom), to o ile ważniejsze jest poświęcenie dla najbliższych, przede wszystkim dla własnych dzieci. Nikt nie potrzebuje nas tak bardzo jak one.
Nie musimy zbyt długo zastanawiać się nad tym, czy aby dzieci nam czegoś nie odbiorą – to jasne, że odbiorą. Tak być musi, dzieci potrzebują naszego czasu, uwagi i wielu innych zasobów. Gotowość ofiarowania im tego wszystkiego jest pewną miarą dojrzałości. Jeśli jednak rywalizujemy o różne zasoby z własnymi dziećmi, same zachowujemy się jak dzieci. Wtedy zajmowanie się nimi jest udręką, a my wciąż walczymy o docenienie, chcemy udowodnić, że jesteśmy kimś wartościowym i pozostajemy wiecznie drapieżne, zazdrosne i nienasycone.
Warto więc wszystko dobrze przemyśleć i dążyć do pogodzenia się ze sobą, zaakceptowania i uporządkowania siebie, zrozumienia, że nie musimy udowadniać swojej wartości. Wtedy możemy być dla kogoś – bez presji, bez ciśnienia. Dzieci będą szczęśliwe i nasycone i dostaną wszystko to, co powinny otrzymać, aby historia braków, napięć i niezaspokojonych potrzeb już się nie powtórzyła.
Czy nie jest to wielkie zadanie? Bycie mamą ma sens!
